Osiem

Czy ktokolwiek spodziewał się, że coś powiem? Że przerwę to cudowną więź, łączącą dwójkę ludzi podczas pocałunku? Oczywiście, że nie. I dobrze, bo nic takiego się nie stało. Każda milisekunda była eksplozją uczuć i emocji. Miłości i pragnienia. Namiętności i subtelnej wrażliwości. Wszystko w jednym, prawda? I to szalone poczucie tęsknoty za czymś, czego nigdy nie zasmakowałam, to porażające odczucie jego dotyku na mojej delikatnej skórze. Nie kontaktuję ze światem, kiedy opadamy na łóżko. Nie kontaktuję.

Dnia następnego podrywa mnie ze snu dość nietypowy budzik. Mianowicie, czyjś oddech łaskoczący skórę mojej szyi. Czy jest coś piękniejszego niż jego widok? Czy jest coś piękniejszego od tego, że leżę wtulona w niego? Chyba jasne, że nie. Na pewno nie w tej chwili.
- Nie śpisz. - stwierdza Andrzej, obserwując mnie uważnie.
- Nie mam pewności. To wciąż wydaje mi się snem... - powiedziałam, patrząc mu głęboko w oczy.
- Ukochana, to nie sen. Wiem, to dziwne. - dopowiada, delikatnie marszcząc czoło.
- Dlaczego dziwne? - pytam.
- Bo wciąż nie wierzę w to, że mi wybaczyłaś. Oboje dobrze wiemy, że kto jak kto, ale ja na to nie zasługiwałem. 
- Tak myślałam, że do tego pijesz. A teraz mnie łaskawie posłuchaj, bo trzy razy powtarzać nie będę.- poderwałam się z pozycji leżącej. - Każdy zasługuje na wybaczenie. Oczywiście nie mówię tu o gwałcicielach, pedofilach i innych marginesach, ale o codziennych sytuacjach. Nie, nie przerywaj mi! Dążę do tego, że wybaczyłam ci nie dlatego, że spędziłeś ze mną noc, tylko dlatego, że od paru dobrych lat cię kocham. Tak, kocham cię Andrzej i mogę ci to powtarzać do znudzenia. A ty w obecnej sytuacji musisz zrozumieć, że jakby mnie nie bolało, tak samo będę cię kochać. A więc możemy zakończyć tą bezsensowną rozmowę o wybaczaniu na zawsze. Dobrze? - kończę swój jakże interesujący wywód i opadam na swoje poprzednie miejsce. - Już możesz zabrać głos. - dodaję, widząc, że nie pali się do kontry. Otula mnie jedynie swoim ciałem i delikatnie całuje w usta.
- Czyli jest to twoja odpowiedź? Dobra, może być. - śmieję się i powracam do tego miłego stanu bezpieczeństwa i spokoju duchowego. Żyć, nie umierać...

- Gabi?
- Słucham. - odpowiadam, słysząc głos Wrony dochodzący z odległego pokoju.
- Jutro mecz. Informuję cię, że na niego idziesz. - uśmiecham się do siebie samej, słysząc te słowa.
- Jak za dawnych czasów? - pytam cicho, widząc jego sylwetkę tuż za sobą.
- Jak za dawnych czasów. - potwierdza Andrzej i obejmuje mnie po raz kolejny, obsypując czułościami.
Jest pięknie...

WYBACZCIE MI, WYBACZCIE, WYBACZCIE!

Joan zaniemogła. Szkoła, fizyka, matma, te sprawy.

To mnie zabiło, dlatego dopiero teraz rozdział.

Wybaczcie. :C

Poza tym jakoś daję radę. 

Bywało lepiej, ale nie jest źle. 

Trzymajcie kciuki, żebym przeżyła październik.

Ściskam was, moje kochane, które ze mną jesteście. :*

+wielki przytulas dla Caro. <3

+wielki przytulas dla Zuzy. <3

ZA TO, ŻE JESTEŚCIE, DZIEWCZYNY. :*