Dziesięć

- Co? - Wrona spojrzał na mnie, jak na wariatkę, która dopiero co wybiegła ze szpitala psychiatrycznego.
- Będziesz tatą... - powiedziałam, starając się mówić spokojnie i wyraźnie. Facet w szoku - facet nieokiełznany.
- Naprawdę? - pyta z niedowierzaniem, wzbudzając tym samym apogeum mojego zażenowania. A może po prostu humorki kobiety w ciąży zaczynały dawać mi się we znaki?
- Nie, kochanie. Po prostu tak sobie przejechałam pół Polski, tak o, żeby z ciebie zażartować. Trochę mi się nudziło i wpadłam tutaj prawie o północy. Nie mam co robić i z Bełchatowa zapierdzielam do Gdańska, żeby cię obudzić i udawać, że jakieś dwa miesiące temu mnie zapłodniłeś. - uśmiechnęłam się sarkastycznie.
- Dobra, jesteś w ciąży. Słowotok, ogólne wkurwienie, sarkastyczne mowy. Sprawdza się. - posłał mi szarmancki wyszczerz. Zanim zdążyłam go wyjątkowo zrugać, zamknął mnie w swoich ramionach i delikatnie pocałował. Hej, gdzie podziała się ta moja złość? Wtuliłam się w jego tors, tym samym próbując go dźgnąć. A próbuj sobie, marna kobiecinko, której jedynym narzędziem w walce są długie paznokcie. Z kilkucentymetrową tkanką mięśniową nie wygrasz.
- Za karę będziesz zmieniał pieluchy. - śmieję się. - Albo nie, samą karą będzie wytrzymanie ze mną. Już niedługo zaczną się zachcianki, zmienne humory, płacz bez powodu...
- I tak cię kocham. To znaczy... was kocham. - po tych oto słowach, kompletnie się rozczuliłam...
Czyli się ucieszył. Czyli to zaakceptował. Jak widać, wiadomość o byciu ojcem, znacznie podnosi ego faceta. Faceta, którego kocham najbardziej na świecie...

miesiąc później... perspektywa Andrzeja.
- Powiem wam, że to wcale nie jest takie fajne, jak się wydawało... - mówisz do kolegów, zebranych w szatni po treningu.
- Ale co? - jak zawsze, zdezorientowany Karol zmarszczył czoło, głowiąc się o czym możesz rozprawiać.
- Karcio, takiś wygadany, a zapomniałeś już, że wybranka Andrzeja jest w ciąży? - Włodarczyk upomniał środkowego, uprzednio rzucając w niego butem.
- Andrzejku, ja ci dobrze radzę, to dopiero początek. Najlepiej zaopatrz się w kiszoną kapustę, ogórki, do tego jakąś Nutellę, czekoladę. I wszystko na spokojnie, to jest ten jedyny okres w życiu mężczyzny, w którym musisz jej przytakiwać. Inaczej zostaniesz zagadany na śmierć. - odezwał się Plina, uśmiechając żartobliwie.
- Co? Po co mi jakaś kapusta? - pytasz, sądząc, że się przesłyszałeś.
- Kochany, dla niej, nie dla ciebie. Uwierz mi, że za jakiś czas to będzie jej ulubiony przysmak. Nie wspomnę już o tym, że...
- Już nic nie mów. Naprawdę, wystarczy mi. - przerywasz mu i podnosisz ręce w geście poddania.
Otuleni gromkim śmiechem zbieracie się do domów po ciężkim treningu. Jak zwykle rzucasz torbę na tylne siedzenia samochodu i wyruszasz w codzienną podróż do waszego mieszkania.
- Gabi, wróciłem! - krzyczysz, ledwo przekraczając próg. Od razu ją widzisz, wyłaniającą się z jednego z pokoi.
- O, bardzo dobrze. Mam dla ciebie misję, kochanie. Skocz do warzywniaka na dole i kup kiszoną kapustę.

Na wstępie należą wam się słowa wyjaśnienia, bo to co odwaliłam przed dwie godzinkami jest wyjątkowo głupie. :D Otóż, o godzinie 15 dodałam tutaj połowę tego rozdziału... nieświadomie. 

Ogarnęłam to po godzinie, kiedy chciałam dopisać resztę rozdziału i dopiero wtedy wstawić. xD

Wiem, wiem, wiem, koniec z pisaniem od razu na bloggerze. :D

Wybaczcie moje roztargnienie.

Jak widzicie, przed wami dziesiąteczka.

Wedle mojej rozpiski, jest to ostatni rozdział przed epilogiem.

Tak, kochani. Za tydzień epilog.

Chyba, że zwariuję i coś mi się odwidzi.

Korzystając z okazji, pragnę was zaprosić na nowy projekt, gdzie dodałam już prolog:

www.zranione-wspomnienia.blogspot.com

DZIĘKUJĘ ZA TO, ŻE JESTEŚCIE. <3

|ASK|Dryja|Uriarte|