Sześć

 podkład

- Czy pani mnie słyszy? - czyjś głos przebija się przez warstwę mojej nieświadomości i dociera do mózgu. Pod wpływem impulsu, szybko otwieram oczy. Oślepiający blask i zapach krwi powoduje odruch wymiotny. Ignorując to odczucie, rozszerzam źrenice bardziej. To chyba nie był dobry pomysł, zwłaszcza, że każdy ruch powoduje ogromny ból. Palący, nieposkromiony ból. Jedno spojrzenie w dół i wszystko się urywa. Wszystko. Tylko dlaczego, ostatnim widokiem były zakrwawione ubrania i zmasakrowane wnętrze samochodu?

Perspektywa Karola

Jeden telefon.  Jedne zdanie.

Szok. Nie potrafisz ruszyć się z miejsca, nie potrafisz wykonać jakiegokolwiek ruchu. Ta myśl paraliżuje cię od środka. Jedynym sensownym wyjściem z tej sytuacji jest powiadomienie Wrony. To on ma tam pojechać. On MUSI tam pojechać.

Rzucasz się ku schodom wiodącym na piętro zamieszkiwane przez przyjaciela. W myślach dziękujesz Bogu za długie nogi, które pozwalają ci na szybkie ich pokonanie. W tej samej chwili wpadasz... właśnie na Andrzeja.

- Zabij mnie, Karol, błagam cię, zabij mnie, bo ja sam się nie zabiję...  - zaczyna, ale ty mu szybko przerywasz.

- Gabi miała wypadek. Jest w szpitalu. - mówisz bezbarwnym głosem.

- CO?! - łapie cię za barki i potrząsa. - Nie, to nie może być prawda, nie... Nie, rozumiesz?! Nie wierzę, to nie może... nie może być prawda! - rozpaczliwie szuka w twoich oczach żartu. Odnajduje szczerą prawdę. Bolesną prawdę. - To moja wina. - mówi i odwraca się. - To wszystko moja wina! - słyszysz w jego głosie ogromny ból, ból żalu i rozpaczy.

- To moja wina. Gdyby została dłużej u mnie...

- Była u ciebie?! - po raz kolejny wasze oczy spotykają się w piorunującej bitwie. Po raz kolejny masz ochotę strzelić mu porządnego liścia. I tak robisz. Pomimo barier w twoim umyśle, pomimo cholernego żalu, uderzasz Andrzeja w twarz.

- Czy ty jesteś aż taką sierotą, żebyś nie domyślił się, że ta dziewczyna cię kocha? Może ma się jeszcze zabić, żebyś w końcu dojrzał do tego co czujesz?! Do jasnej cholery, Andrzej! To jest prawdopodobnie twoja ostatnia szansa. Ja takiej szansy nie otrzymałem. A wiesz, dlaczego? Bo ta szansa cały czas jest wystawiona dla ciebie. Ale ty jesteś takim idiotą, że nie potrafisz docenić kobiecej miłości! I w dupie mam to, czy umiesz okazywać uczucia, czy nie. Liczy się to, że wiem, że ją kochasz, równie mocno, jak ona ciebie i że w tej chwili powinieneś być już dawno w szpitalu!!! - streszczasz swoje myśli w kilku dogłębnych zdaniach, lądujących bez składu i ładu w twoich ustach. Tak bardzo bezsensowne słowa, a tak mocno uderzyły Wronę. Bo już nie stoi naprzeciw ciebie w rozpadzie emocjonalnym, już nie piorunuje cię wzrokiem, nie ukrywa swojej rozpaczy i żalu. Prawdopodobnie już łamie przepisy drogowe, szarżując po ulicach Bełchatowa,  w kierunku szpitala. Masz jedynie nadzieję, że jego głowa nie pęknie od natłoku cierpienia, kiedy dowie się, w jakim stanie znajduje się osoba, która oddałaby mu swoje serce. 

Perspektywa Andrzeja

podkład

Czujesz się, niczym w śnie, koszmarze.

I najgorsze jest to, że wiesz, po kogo stronie znajduje się wina.

Po twojej.

Wiesz bardzo dobrze, że Gabriela widziała ciebie i blondynkę na klatce schodowej. Kim była dla ciebie owa kobiecina? Przerywnikiem w życiu, głupim wybrykiem pozwalającym na oderwanie się od myślenia o Gabi? Tak. Jak głupio i pusto by to nie zabrzmiało, tak było. Kochasz Gabrysię. Kochałeś od początku. Ale to takie trudne powiedzieć jej to słowo, to takie trudne wyjawić swoje uczucia. Tak bardzo bolało cię to, że nie potrafisz się wysłowić uczuciowo. Tak bardzo dotykało cię to, że przyłapujesz się na ciągłym rozmyślaniu o jej pięknych oczach, w których tak bardzo chciałbyś zatopić swoje oczy... Próbowałeś sobie tłumaczyć, że to nie dla ciebie, że nie jest ciebie warta... Ale na nic. A dziś? Dziś spieprzyłeś wszystko. Karol dał ci wyraźnie do zrozumienia, że jesteś dupkiem, cholernym dupkiem. Nie dopuszczasz do siebie myśli, że mogła zginąć, przez ciebie.

Kochasz ją, tak bardzo ją kochasz. Ale ty również, tak bardzo zniszczyłeś ją od środka.

I nie wiesz, czy uda ci się to wszystko naprawić...

Boli, bardzo boli...

Wpadasz do wysokiego, zmodernizowanego budynku. Przemierzasz korytarze w zatrważającej prędkości, dobiegając do recepcji. Nie zwracasz uwagi na to, że pielęgniarka zakazuje ci wchodzić do jej sali, nie zwracasz uwagi na jej podniesiony głos. Padasz na krzesło, obok jej łóżka, obok jej wątłego ciała, bladego i opatulonego bandażami. Nie hamujesz łez, łapiesz jej dłoń i przykładasz do ust. Jedna sekunda i całą twoją twarz pokrywają łzy rozpaczy, niepohamowanego smutku i żalu... Dlaczego ona? Dlaczego nie ty? Dlaczego?!

I dlaczego, jedynym słowem, jakie wyłapujesz w nostalgii z ust lekarza, jest "śpiączka"?

Perspektywa Gabrieli

Ciemność, ciemność, ciemność.

Brak twojego widoku.

Brak twojego głosu.

Brak twojego uśmiechu.

Twojego zapachu.

Brak ciebie, Andrzej...

Kocham cię...

Wyszło, jak wyszło, widzicie. 

TAK WIEM, napisałam na początku, że skończę to szczęśliwie.

Ale to jeszcze nie koniec. Na sielankę jeszcze przyjdzie czas.

Teraz przyszedł czas na ważną wiadomość dla was.

4 rozdziały i epilog.

Nie potrafię pisać długich opowiadań. Dlatego, za 5 tygodni pożegnamy się z historią o Gabi, Andrzeju i Karolu. Ale zanim to nastąpi, będzie szczęśliwie, obiecuję wam. :)

Za 6 dni ME. Ja wybieram się na 1-szy mecz, Polska-Turcja w piątek.

Dlatego nie wiem, jak będzie z sobotnim rozdziałem.

Na 95% go dodam, ale być może dopiero w godzinach wieczornych. :)

Życzcie mi dobrej zabawy, będę zdzierać gardła za was wszystkie, które nie mogą kibicować na żywo.

A teraz chciałabym podziękować dwóm duszyczkom.

Po pierwsze, Zuza.

Siostra, dziękuję ci, za to, że jesteś i za to, że zawsze mi pomożesz.

Kocham cię, siostra, pamiętaj. Już w piątek nasz dzień. <3

Po drugie, Caro. (wingspiker)

Kochana, szalenie dziękuję ci za te nasze rozmowy.

Jesteś naprawdę wspaniałą osobą i niesamowitą pisarką.

Dziękuję Bogu za to, że mogłam cię poznać. I co z tego, że dzieli nas aż tyle kilometrów?

Za jakiś czas wpadam na rogaliki i mecz Sovii. ♥

DZIĘKUJĘ WAM, DZIEWCZYNY.

A także każdej odwiedzającej i komentującej. Pomagacie mi, dziękuję.

Wasza Joan.

|ask|