Pięć

Jak cudowne jest ciepłe łóżko, ciepła pościel i to poczucie bezpieczeństwa. Jak cudownie jest błądzić dłonią po nieskazitelnej fakturze prześcieradła...

I to właśnie czynię, na wpół śpiąc, kiedy moja ręka natrafia na...

- KŁOS, CO TY TU ROBISZ, DO CHOLERY?! - paniczny strach po zetknięciu się moich palców z umięśnionym torsem, powoduje, że zerwałam się z łoża. Po szybkiej ocenie sytuacji spostrzegłam, że nie jestem wcale u siebie.  - Co... co ja tu robię? W dodatku w samej bieliźnie?! - krzyczałam, próbując zakryć się kołdrą, bez zbliżania się do faceta okupującego trzy czwarte powierzchni łóżka.

- Kobieto, nie wydzieraj się tak... Niedziela jest, ósma rano, pół bloku obudzisz... - Karol wzdycha ciężko i siada, plecami do mnie. - Do niczego nie doszło. - szybko uprzedza moje pytanie. Otwieram usta, ale po chwili zamykam je, próbując przypomnieć sobie cokolwiek.

- Całowaliśmy się... - zaczynam.

- Tak Gabi, całowaliśmy się. - przerywa mi. - Ty tu tylko spałaś, więc nie patrz na mnie, jak na rasowego pedofila. - odwraca się gwałtownie i obejmuje moją twarz dłońmi, zmuszając do spojrzenia sobie w oczy.

- Gabi... - mówi cicho.

- Karol, powiedz mi, jak mam się odkochać. Zrobię to, ale powiedz mi, jak. Staram się, tłumaczę sobie, że wcale go nie kocham, ale... to  ciągle wraca. Spędziłam trzy bite lata we Włoszech. Wracając byłam pewna, że to koniec, przyjaciele przyjaciółmi i tyle. Myliłam się. Kiedy go zobaczyłam... wszystko wróciło. Nie chcę tego, ale zarazem nie potrafię się od tego uwolnić. - zakończyłam swój wywód i puściłam rękę Kłosa, która nie wiadomo skąd znalazła się w mojej. 

- Pójdę już, bo to nie ma sensu. Wczoraj... to wczoraj nie powinno się wydarzyć. - nie czekając na odpowiedź, ubrałam się błyskawicznie.  - Przepraszam. - dodałam i wyszłam z mieszkania.

 Zbiegłam po schodach na dół, modląc się w duchu, aby nie spotkać po drodze żadnego siatkarza. Na szczęście po chwili siedziałam już w swoim samochodzie i z piskiem opon wyruszyłam w podróż do Częstochowy.

podkład

Czy czujesz chłód i zagubienie w rozpaczy?
Budujesz nadzieję lecz porażka jest wszystkim co znasz
Przypomnij sobie o całym smutku i rozpaczy
I pozwól temu przeminąć
Pozwól przeminąć

Lubię szybko jeździć. Lubię tą nutkę adrenaliny, pulsującą w twoim ciele. Łamałam przepisy, bez jakiejkolwiek skruchy. No bo po co? Kasę mam, mandat zapłacę. A mojego rozdartego serca nic nie naprawi. Nic. 

I co z tego, że wiem, że zraniłam poniekąd Kłosa. Co z tego, skoro nie miłość zaślepiła mnie kompletnie? 

Już prawie wyjechałam poza granice Bełchatowa, już prawie wjechałam na autostradę, napawając się jej wspaniałą nawierzchnią.

Jednak wtedy spostrzegłam, że na siedzeniu pasażera nie ma mojej torebki. Klnąc siarczyście na swoją głupotę i amnezję, byłam zmuszona zawrócić do mieszkania Karola. Damska torebka pozostawiona w mieszkaniu mężczyzny? Złe połączenie.

Nie pozostawało mi nic, jak zawrócenie i powrót do mieszkania wyżej wymienionego.

Po raz kolejny nie szczędziłam w szybkości. Strzałka na wskaźniku prędkości w zastraszającym tempie przesuwała się w prawo. W końcu, niezłapana przez jakiegokolwiek strażnika prawa, dotarłam w to samo miejsce, co kilkadziesiąt minut temu.

Nieuchronne było, minięcie po drodze mieszkania Wrony. Praktycznie moje nogi już wbiegły na to piętro, kiedy do moich uszu dotarł przykry odgłos. Przykry, jak dla samotnej osoby odgłos pocałunku.

I czy kontaktujesz z rozumem, widząc Wronę z jakąś blondyną?

I czy próbujesz ukryć swoje emocje, kiedy Andrzej zatapia swoje usta, w jej krwistoczerwonych wargach? 

Oczywiście, że nie.  

Z twojego gardła wyrywa się rozpaczliwy krzyk. Już cię tam nie ma, już załamana otwierasz drzwi swojego auta. 

- Nienawidzę cię, tak bardzo cię nienawidzę! - krzyczysz, nie potrafiąc się uspokoić. Odpalasz silnik i jedziesz, ledwo widząc na oczy, zalane łzami. Po raz kolejny masz szczęście, bo nie łapie cię nikt na gorącym uczynku łamania przepisów.

Tylko dlaczego tracisz nagle panowanie nad pojazdem?

Tylko dlaczego przeraźliwy huk i krzyk, który później okazał się twoim, rozsadza twoją czaszkę?

Tylko dlaczego ogromny ból nagle ustaje?

Szczęście, gdzie jesteś? 

Lubię się pastwić nad bohaterami.

Lubię, bo to cholernie działa w dwie strony. Daje jakieś niewytłumaczalne ukojenie w życiu prywatnym. Sorry not sorry, tym, którzy mieli nadzieję, że od początku będzie sielankowo. 

Życie jest brutalne. 

Ostatnio w ogóle nie mam głowy do niczego.

Jest takie coś, co mnie cholernie boli i martwi. 

Nazywa się pięknym uczuciem. Ale nie jest piękne.

Cóż.

Wczoraj nasza kadra wygrała z Holandią. Mam nadzieję,że to będzie kop szczęścia.

Teraz tylko wygrać dziś. :) Damy radę! 

Przepraszam, że nie komentowałam u was za wiele, na pewno to nadrobię.

Dziękuję za to, że jesteście, kochani. :*


NOWOŚĆ: ZAPRASZAM NA BOHATERÓW: www.zranione-wspomnienia.blogspot.com 
(zawsze się mylę w pisaniu adresu tego bloga :p)

|ASK|