Trzy

- Ty go kochasz! - powiedział Karol z przejęciem w głosie. Słysząc te słowa pokręciłam głową.

- Naprawdę myślisz, że będę ci się zwierzać? - odparłam. Nigdy nie powiedziałabym Karolowi Kłosowi prawdy o swoich uczuciach. I to nie dlatego, że praktycznie znamy się z musu. Kiedyś czasem się widywaliśmy, rozmawialiśmy - tyle. Po prostu my z Wroną dobraliśmy się idealnie. Oboje nie potrafimy wprost rozmawiać o tym, co nas boli, trapi. Spędziliśmy ze sobą trzy wspaniałe lata w Częstochowie. Ja - kształciłam się tam, Andrzej grał. Wcale nie wyjechałam do tego miasta tylko dlatego, że spodobała mi się szkoła. Wyjechałam dla niego, bo wiedziałam, że sama w Warszawie nie dam rady. Po incydencie z nadgarstkiem zaprzyjaźniliśmy się na tyle, że wszyscy wróżyli nam świetlaną przyszłość. Jak widać - nie udało się.

- Halo? Ziemia do Gabi! - słowa towarzysza wyrwały mnie z zamyślenia. Biedny, najwyraźniej gadał do słupa,

- Przepraszam... Co mówiłeś? - zreflektowałam się. Rozmówca prześwietlił mnie wzrokiem.

- Mówiłem, że jesteście z Andrzejem do siebie podobni. Pasujecie do siebie. - uśmiechnął się lekko, za to mi wcale nie było radośnie. Nienawidziłam, kiedy ktoś wypominał mi, jak bardzo do siebie pasujemy. Gdyby to ode mnie zależało, już dawno miałabym inne nazwisko.

- Naprawdę musimy o tym rozmawiać? - zapytałam. - Skoro zaprosiłeś mnie tutaj, aby... aby podgrzewać temat Wrony, to obiecuję ci, że dalszą część rozmowy przebędziesz sam, bo mnie tu nie będzie. - zagroziłam, wiercąc spojrzeniem w jego tęczówkach.

- Przepraszam. - natychmiast zmienił ton głosu. Uff, może w końcu siedzenie tutaj nie będzie powodowało tego pieprzonego uczucia rozdrapywania starych ran.

O dziwo, dalsza część kawy z Kłosem przebiegła nadnaturalnie dobrze. Czysto formalne tematy. Trochę dowiedziałam się o tym, że poprzedni sezon był dla bełchatowskiego klubu przepaścią. Poza tym, Karol trochę ponarzekał na polskie drogi, pochwalił się sukcesami w kadrze B, koncertem Beyonce i zadowoleniem z początku nowego sezonu klubowego. I tak zleciało nam sporo czasu, więc się pożegnaliśmy. Karollo ruszył w podróż do Bełchatowa, a ja do mojego mieszkania, bo przecież znajdowaliśmy się w Częstochowie. To miasto było jednym wielkim wspomnieniem. Żywym wspomnieniem.

Po ściągnięciu z siebie kiecki, zmyciu makijażu, wciągnięciu na siebie luźnego dresu, padłam na sofę. Wstałam z niej tylko na chwilę, by wygrzebać z szafki grzech numer jeden. Czekoladę. W końcu trzeba było w czymś zatopić smutek, prawda? Leniwie przerzucałam kanały telewizyjne, szukając czegoś odpowiedniego na ten wieczór. Wszędzie miłość! Wszędzie lukrowana, słodka do rozpuku miłość. W końcu przystałam na powtórkę kulinarnych potyczek Makłowicza. 

Będąc kompletnie wciągnięta w opowieści o jedzeniu, nie usłyszałam wibracji telefonu. Dopiero, kiedy rozległ się dzwonek, podskoczyłam na kanapie i dorwałam komórkę. Napis "Endrju dzwoni" na ekranie, mówił sam za siebie.

- Słucham cię, Andrzeju. - wymamrotałam, ściszając gadającego w tle Makłowicza. Jeszcze sobie Wrona pomyśli, że jakiś facet u mnie siedzi.

- Jutro domówka. U mnie. Zaproszeni starzy znajomi. Nie przyjmuję odmowy. - powiedział. Domóweczka? Litry alkoholu i starzy znajomi? O jakiej on mówi odmowie?

- Godzina? I czy strój ma być jakiś specjalny? - odparłam, obserwując ekstremalny lot komara w kierunku zapalonej lampki. Interesujące.

- 20:00. Strój? Eee... normalny? Dlaczego o to pytasz? - usłyszałam śmiech i mimowolnie się uśmiechnęłam.

- Pytam, bo różne to domówki u ciebie bywały. - parsknęłam śmiechem na wspomnienie starych czasów. - Dobra kończę, bo... kończę. - odchrząknęłam.

-  A co ty takiego ważnego robisz, że kończysz rozmowę z przyjacielem?

- Piszę pracę na temat demagogii, populizmu, korupcji, biurokratyzacji i centralizacji w naszym kraju. - powiedziałam całkiem poważnie. Po chwili ciszy ze strony dzwoniącego cicho prychnęłam. - Żartowałam. Siedzę w dresie, pożeram czekoladę i oglądam Makłowicza. 

Po tych słowach powinieneś załapać, że mam doła. Powinieneś powiedzieć, że jestem głupia, że mam przełączyć na mecz. Wykrzyczałbyś także, że mam mieć w dupie problemy i mam cieszyć się życiem. Ale nie zrobisz tego, bo w głębi siebie wiesz, że to ty jesteś moim problemem. I nigdy nie powiesz mi: "Gabi, z tego nic nie będzie, nie kocham cię". Nigdy nie kupisz mi czekolady i nie powiesz: "niech zostanie tak, jak jest teraz". Nie powiesz, bo jesteś Andrzejem Wroną i masz pieprzoną fobię, na punkcie wyrażania uczuć. Tak, jak ja.

Rozdział napisany pewnej nocy, kiedy to bardzo cierpiałam psychicznie. 

Efekty widać.

Generalnie to... jak to za dwa tygodnie szkoła?! Przecież dopiero co wyszłam ze szkoły ze świadectwem! Zmora, po prostu. Na myśl o ponownym roku pełnym dojeżdżania, wstawania o 6, wracania późnym popołudniem, pracach domowych, sprawdzianach, odpytywaniach i kartkówkach - jest mi niedobrze. Ale cóż. Takie nasze życie!

A teraz lecę pocić się przy Ewie Chodakowskiej. 

Trzymajcie się, kochani. Dziękuję za to, że jesteście, wchodzicie, komentujecie. 

Pozdrawiam was serdecznie. :*

|ASK|